Geschreven door: Irene, Thuisraadondersteuner
Een tijdje geleden schreef ik mijn eerste blog. De titel was: 'wonen zoals thuis?'. In die blog leg ik uit waarom we dat belangrijk vinden bij Opella. Welke rol de thuisraden spelen en hoe we elkaar daarin nodig hebben. We willen dat de bewoners zich fijn voelen bij ons. Een mooi streven!
Toch zou ik de uitspraak "wonen zoals thuis" niet meer gebruiken. Want zeggen wij daarmee indirect dat een verpleeghuis geen echt thuis meer is? Ben je, als je naar een verpleeghuis gaat, 'thuisloos'? In Nederland vinden we het belangrijk dat mensen zolang het kan thuis in hun eigen huis wonen. Wanneer uiteindelijk de stap wordt gemaakt naar het verpleeghuis, zeggen we dat iemand niet langer meer thuis kan wonen. Men verhuist naar een zorginstelling waar "zoals thuis" het hoogst haalbare lijkt. Is dat echt zo of gebruiken we deze taal onterecht?
Men verhuist naar een zorginstelling waar "zoals thuis" het hoogst haalbare lijkt. Is dat echt zo of gebruiken we deze taal onterecht?
'Thuis' roept bij mij een gevoel van warmte, veiligheid en verbondenheid op. Het hoeft ook niet altijd een fysieke locatie te zijn. Het is een plek om tot rust te komen. Thuis mag je jezelf zijn en word je gezien door de ander. Alleen of met anderen kan je een plek een thuis maken. Er zijn mensen die zich snel thuis voelen. Anderen hebben tijd nodig om zich te wortelen.
Ook het verpleeghuis bij Opella kan een thuis zijn voor mensen. We vinden het belangrijk dat mensen goede zorg en ondersteuning krijgen. We streven naar een warme, veilige en goede sfeer in de huizen. Dat doen we met elkaar als bewoners, medewerkers, familie en naasten. Bewoners houden zoveel mogelijk de eigen regie. Met elkaar bekijken we wat echt belangrijk is voor iemand. Taal doet ertoe! Laten we voortaan niet meer spreken over 'zoals thuis' maar over 'echt thuis'. Welkom in het verpleegThuis!
