Diana Bouwmeester

De hond

Geschreven door: Verpleegkundige Diana Bouwmeester

Op een ochtend kwam ik bij een bewoner van Walraven op de kamer. Ik zag daar een foto van een hond. Deze hond leek sprekend op mijn hond. Ik liep er mee naar meneer en zei:”Ik heb precies zo’n hond.”

Meneer heeft Alzheimer en Parkinson en geeft nooit veel reactie, maar nu zie ik zijn ogen oplichten. Hij uitte wat woordjes zoals: Podenco en knuffelen. Ik begrijp hem en ik vertel hem dat mijn hond ook een Podenco is en inderdaad erg van knuffelen houdt. Het is een bijzonder ras. Er kwam van hem zoveel meer reactie als ik over de hond praatte. Daarom besloot ik op een dag met mijn hond bij hem op bezoek te gaan. Ik kwam met de hond op zijn kamer en ik heb zelden iemand zo blij zien kijken als deze man. Hij spreidde zijn armen uit en mijn hond zag dit als een uitnodiging om op het bed te springen. Hij duwde zijn kop onder de kin van meneer en begon net als een kat kopjes te geven. Meneer aaide hem en tranen liepen over zijn wangen. Ik zei:”Dit is Joep en hoe heette uw hond?” “Joep” zij hij. Ik dacht nou ja hij heeft natuurlijk wel Alzheimer. Ik benadrukte nog een keer dat mijn hond Joep heette en vroeg nogmaals naar de naam van zijn hond. Maar hij zei weer “Joep”. Toen dacht ik: laat maar, die twee daar op het bed hebben plezier en daar gaat het maar om.

Toen ik zag dat meneer moe werd ben ik weggegaan en had een tevreden uitdrukking op zijn gelaat. Ongeveer een week later kwam een medewerker van dat huis naar me toe. Ze zei dat ze me wat moest laten zien. En daar was het fotoboek van meneer met foto’s van zijn huis in Portugal. Er stond een tekst onder één van de foto’s. 'Dit is ons huis in Portugal met onze Portugese kippen en ganzen en onze hond Joep.'
Wat een toeval. En wat dom van mij. Immers dat wat zo geliefd was, blijft nog heel lang in het geheugen.
Totdat die afschuwelijke ziekte ook dat van iemand afpakt.

 

Wat vindt u?

Laat hier uw reactie achter op bovenstaande blog.