Geschreven door: Schoolmaatschappelijk werker Andries Kuiper
Halverwege de maand maart kon er opeens een streep door bijna al mijn afspraken die ik gepland had staan met kinderen, ouders en leerkrachten. Een praktisch lege agenda, dat is gek. Ik moest gaan bedenken hoe ik nu met hen het contact zou kunnen houden en hoe dat nu moet met de kinderen waar ik en anderen zorgen om hebben?
Helaas kon tot mijn spijt de KIES kindergroep ook niet meer doorgaan, we zouden net voor de tweede keer bij elkaar komen. Juist deze kinderen hebben het nodig dat ze kunnen praten over de scheiding van hun ouders en gevoelens kunnen delen met kinderen die hetzelfde meemaken. Tja, ik moest mij net als vele andere miljoenen inwoners van Nederland, en sterker nog de hele wereld, voorbereiden op het werken vanuit huis. Beeldbellen via Zoom, of liever maar Teams of toch maar gewoon Skype? Bellen met ouders, leerkrachten en collega’s. Het dataverkeer van mijn telefoon en internetprovider schoot omhoog, de kilometers met mijn auto of motor zijn minimaal geworden. Bijzonder hoor, zo’n tijd waarin we wel genoodzaakt worden om inventief te zijn en naar mogelijkheden gaan zoeken om wel te kunnen werken, of contact met onze familie en vrienden te onderhouden.
Balans zoeken
Ik zie het ook in de gezinnen gebeuren, of beter gezegd ik hoor het via de telefoon en mail van hen en mijn collega’s.
Veel ouders maken er wat van met hun kinderen. De eerste weken zijn voor iedereen onwennig en het is zoeken geblazen naar de juiste balans. Je eigen kinderen begeleiden in het schoolwerk, je eigen werkplek in huis creëren of juist veiligstellen. Afspraken maken over het gebruik van de laptop en tablet, de televisie, de inspannings- en ontspanningsmomenten, opeens is dit meer dan ooit van belang. Moet je als ouder discipline van je kinderen verwachten in het maken van huiswerk, of mag het ook wat ontspannen zonder al teveel eisen te stellen. Hoe sta je hierin als ouders en wat geeft de school van de kinderen hierover aan.
Veerkracht
We missen het contact met de familie, onze vrienden, de sportclub, de kerk, onze bewegingsvrijheid om te gaan en staan waar je wil. We zijn op weg naar het nieuwe gewoon, ook zo’n term waarvan we nog niet helemaal weten hoe dat er dan uit gaat zien.
En toch….. merk ik dat veel ouders en veel kinderen het goed doen. De veerkracht is bij veel mensen te zien, na aanvankelijke bedenkingen of weerstand hebben velen hun weg gevonden in de COVID-19 tijd. Zij laten dit virus niet overheersen in hun leven, maar zoeken naar een manier om straks terug te kijken en ook mooie herinneringen te hebben met het gezin of binnen hun familie of met de collega’s. Fijn dat mensen die kracht toch over het algemeen naar boven kunnen halen door elkaar moed in te spreken, een tandje bij te zetten, door houvast te hebben aan hun geloofsovertuiging, door hun sterke familie- en vriendschapsbanden. Laten we blijven denken aan de kinderen en volwassenen die eenzaam, angstig of ziek zijn, help waar mogelijk, zie hen. Laten we koesteren dat wat we wel hebben en versterken dat wat nog beter kan. Houd vol en houd moed, deze storm gaat een keer liggen.
Volgende keer hoop ik weer een blog te schrijven, waarbij ik kan vertellen over mij huisbezoeken bij ouders, contacten met school en gesprekjes met kinderen.
