Geschreven door: Verpleegkundige Diana Bouwmeester
Een van onze bewoners heeft Lewy Body dementie. Bij deze vorm hebben mensen vaak hallucinaties en wanen. Een vorm die ook gepaard gaat met Parkinsonachtige verschijnselen zoals: traagheid, tremoren, gebogen lopen, etc. Op een ochtend is hij heel boos en ik word gevraagd om ondersteuning te bieden.
Aangekomen op het huis zie ik hem met gebalde vuisten in de deuropening van zijn kamer staan en ik ga naar hem toe en vraag of ik hem ergens mee kan helpen. Op woedende toon vertelt hij dat er inbrekers zijn geweest die in zijn bed hebben geslapen. Ik stel voor dat we op zijn kamer gaan kijken of hij iets mist. Dat vindt hij een goed idee, maar éénmaal op zijn kamer gekomen barst hij in huilen uit.
Ik laat hem rustig huilen en ga koffie halen. Als ik terug kom is hij al wat rustiger, maar opeens kijkt hij me indringend aan en vraagt: ”Ben ik nog wel getrouwd?” Ik leg uit dat hij zeker getrouwd is en dat zijn vrouw elke dag bij hem komt. Dan komen de tranen weer en meneer legt uit dat hij het er moeilijk mee heeft dat hij niet meer samen met zijn vrouw kan wonen, maar met vreemden woont. Ik herken dat verdriet bij andere bewoners en doe wat ik kan doen: luisteren, luisteren en nog eens luisteren, zodat hij zijn verhaal kan vertellen
Later ga ik in gesprek met zijn vrouw en zij deelt zijn verdriet. Ook bij haar komen de tranen als ze vertelt dat ze zich door deze situatie ook vaak eenzaam voelt. Ook dan luister ik naar haar verhaal. Ik kan de situatie die door de ziekte is ontstaan niet veranderen. Ik doe wel een paar voorstellen, zoals samen op de kamer van meneer zitten, zonder die andere bewoners. Of even samen wandelen, een kopje koffie drinken of foto’s bekijken van de reizen die ze samen hebben gemaakt. Op die momenten zijn ze weer even een paar en zie ik ze genieten. Natuurlijk valt het moment van afscheid nemen zwaar. Ik hoop dat er zo ook nu nog mooie momenten zijn om samen te zijn.
