Geschreven door: Verpleegkundige Manon Belt
Dag in dag uit sta je klaar. Klaar om je medemens te helpen. Klaar om die extra meters te lopen als een ander het niet meer kan. Klaar om een stukje waardigheid te geven op een moment waarop we het soms zo hard nodig hebben. Een stukje van jezelf aan de ander geven. Niet omdat het moet, maar omdat het kan en mag.
Dit is het moment waarop ik een klein stukje wil teruggeven. Een stukje van mij voor jou…een ode aan mijn collega’s. De mensen die mijn klankbord en steun en toeverlaat zijn. Zonder hen zou de zorg een stuk minder mooi zijn.
Want ik ben trots. Trots dat ik in twee hele mooie teams mag zitten. Elk team heeft zijn eigen karakter. Elk team zijn eigen verhaal. Toch zie ik een overeenkomst. Want deze prachtige mensen gaan allemaal voor goede zorg. We willen graag op tijd zijn. Goede zorg leveren. Kwaliteit bieden. Hartelijk zijn voor de mens, hoe hij/zij ook is. Dat iedere cliënt krijgt wat hij graag wil en ook op het tijdstip dat hij/zij graag wil. Is dat altijd mogelijk, helaas dat zou een utopie zijn. Doen we er alles aan? Ja, dat doen we. Ik zie het als een grote puzzel voor me. Ik denk dan aan de collega’s die het toch maar weer allemaal weten te regelen. Onze Puzzelaars.
Dan de collega’s die dag in dag uit onze cliënten helpen, ondersteunen en begeleiden. In de meest kwetsbare momenten, in de meest onhoudbare situaties staan ze daar. Een luisterend oor. Een hand die lichtjes een bemoedigend klopje geeft of soms een schouder biedt om op te huilen. Ze doen het met een warm hart vol zorgzaamheid. Ze werken naar zelfstandigheid toe samen met de cliënten die het kunnen. Lukt het niet… geen probleem… ook dan staan ze er. Hoe lang de weg ook mag zijn, hoe hectisch de dag ook zal verlopen ze staan er voor elk mens. Ik bewonder ze.
Elke collega wil ik op een podium plaatsen. De stille collega, omdat ze er altijd is en ik haar zie zonder dat we wat hoeven te zeggen. De luidruchtige collega, omdat ze haar mening durft te zeggen, ook al is het soms zwaar. De kritische collega die staat voor goede zorg. De jonge collega die nog mag groeien en bloeien. De oudere collega, omdat ze veel weet en omdat ze dit deelt. Stuk voor stuk even belangrijk.
Ik besef me heel goed hoe waardevol deze collega’s zijn. Voor even (het liefst altijd) geef ik jullie dit podium met een gouden plak.
