Geschreven door: Wijkverpleegkundige Manon Belt
Ineens staat mijn dochter voor mij met een boekje ‘Muisje andersom’. Lang geleden toen ze nog in luiers liep, hadden wij wel eens een andersom dag. We draaiden onze ritmes om en gingen slapen met kleren aan.
We lagen met onze hoofden bij het voeteneinde en we mochten beginnen met het toetje voordat we het warme eten op gingen eten. Een poging Andersom te praten was een uitdaging. Ik hoorde niet mama maar ‘amam’ of ‘nonaM’. Toch merkte ik dat het in een bepaald opzicht ook ruimte gaf om anders te denken. Om uit mijn structuur te stappen en samen met mijn hilarische dochter het Andersom te doen. Juist dit boekje deed mij beseffen dat we ons eigen verhaal van Muisje Andersom hebben in tijden van onzekerheid en angst.
Het nieuws staat er vol van. Nederland ondergaat één van de donkerste periodes in zijn geschiedenis. Dagelijks zie ik het op de routes en hoor ik het als ik de telefoon aanneem. Kinderen mogen hun ouders alleen op afstand zien, bang voor besmetting en bang voor de gevolgen. Grootouders missen het contact en de warmte die elk mens dagelijks nodig heeft om goed te kunnen functioneren. Eenzaamheid ligt op de loer en angst is een slechte raadgever geworden. Ook in het contact met mijn collega’s zie en hoor ik de spanning. Wat als we de stroom nieuwe cliënten niet aan kunnen? Wat als ik ziek wordt en wanneer mag ik wel en niet werken? We willen zoveel, maar kunnen soms niet alles.
Juist nu zie ik dat wij ons eigen Muisje Andersom verhaal gaan schrijven. Daar waar zorg niet meer vanzelfsprekend is en soms zelfs een vraag kan zijn, is het goed om verder te kijken. Oprecht kan ik zeggen dat wij er alles aan doen om iedereen van zorg te voorzien. Het zal niet zoals vroeger zijn . Het zal ‘anders’ zijn. Wat ik wel weet is dat de zorg nog altijd met zoveel liefde en warmte gegeven wordt en dat er aandacht is voor de eenzaamheid achter elke voordeur. Er wordt stil gestaan bij elke cliënt en we denken in oplossingen en mogelijkheden, ze zullen ‘anders’ zijn, maar misschien is ‘anders’ wel het nieuwe normaal geworden. Anders kijken en anders handelen zodat wij in contact komen met elkaar.
Vol trots zie ik hoe mijn collega’s met gepaste afstand een lichtpuntje zijn voor onze cliënten. Ik besef me terdege dat ze een risico lopen. Zij staan er voor alle mensen die hulp nodig hebben, wij moeten er staan voor hen. Laten wij Andersom denken en elkaar vinden in onverwachte en creatieve ideeën.
