Diana Bouwmeester

Loslaten of Vasthouden!

Geschreven door: Verpleegkundige Diana Bouwmeester

Loslaten is één van de moeilijkste dingen die er is. Als je kinderen voor het eerst alleen naar school gaan begint het loslaten al. Ze gaan uit, krijgen een vriendje of vriendinnetje en willen zonder ouders op vakantie, enz.,enz. Als je partner dementie heeft en de zorgen thuis te groot worden, dan komt het moment dat je partner naar het verpleeghuis gaat en moet je hem loslaten.

Het echtpaar is meer dan 60 jaar getrouwd en dan moet je je man achterlaten. Mevrouw is in en in verdrietig. Maar ik ga met haar aan de tafel zitten en leg uit dat ze haar man absoluut niet los moet laten, zoals zij denkt, maar juist stevig vast moet houden. Zij kent haar man immers zo ontzettend goed en die informatie hebben we hard nodig om er hier voor meneer een thuis van te maken. En samen nog zoveel mogelijk dingen doen is voor beiden van het grootste belang. Ik leg uit dat we gaan proberen vast te houden wat nog mogelijk is en wat meneer nog aankan, maar dat er ook momenten zullen komen waarop we dingen moeten loslaten, als er functies zijn die verdwijnen. Dat herkent mevrouw wel. Ze is al langere tijd bezig te proberen vast te houden aan gewoontes die het echtpaar altijd had, maar ze heeft ook al ervaren dat er dingen zijn die ze los moet laten.

Ze had de verwachting dat wij nu alles wel zouden overnemen. Maar daar is geen sprake van. We vinden familieparticipatie erg belangrijk voor alle partijen. Mevrouw is opgelucht dat ze nog veel voor haar man kan betekenen en wij zijn blij met alle informatie en tijd die mevrouw met haar man doorbrengt. En meneer zelf: hij maakt wandelingen met zijn vrouw en drinkt koffie met haar. Ze praten samen over de kinderen en alles wat hen bezig houdt, al begrijpt hij niet alles meer. Hij bespeelt een muziekinstrument en andere bewoners genieten daarvan en dat vindt hij weer prachtig.

We zijn een maand later als ik weer een praatje met mevrouw maak. Weer komen er tranen, maar ze zijn van blijdschap. Omdat het zo goed gaat met haar man en dat ze hem nog kan vasthouden zonder dat zij overbelast raakt. Ze is dankbaar voor alle mooie momenten die ze samen nog beleven. Als ik verder ga met mijn werk, blijft er de hele tijd zo’n blij gevoel hangen. Het blijft een uitdaging om te zorgen dat een bewoner zich bij ons thuis en veilig voelt, maar de beloning is groot als het lukt.

Wat vindt u?

Laat hier uw reactie achter op bovenstaande blog.