Geschreven door: Wijkverpleegkundige Opella
Anders dan mijn voorgangers schrijf ik deze blog anoniem, zodat de mensen die ik noem in mijn verhalen niet te herkennen zijn. Graag wil ik u als lezer meenemen in mijn werkzaamheden als wijkverpleegkundige.
Vandaag heb ik aan het einde van de middag een intakegesprek. Het is een kennismakingsgesprek met meneer G. Meneer heeft lange tijd in het ziekenhuis gelegen, maar vandaag mag hij naar huis. Thuis zal de zorg gericht zijn op herstel.
Het is al donker als ik op zoek ga naar het adres. Dit valt niet mee voor mij. Ik heb namelijk een slecht gevoel voor richting en ook ben ik niet bekend in deze regio. Gelukkig heb ik een iPad, met navigatiesysteem.
Iets later dan voorgenomen kom ik bij meneer G. aan. Ik zit tegenover een man die jonger is dan ik, maar al zoveel meer beperkt is dan ik ooit hoop te worden. Tijdens het intakegesprek krijg ik een opsomming van alle lichamelijke ongemakken van meneer en hoor ik welke consequenties dit heeft op zijn sociale leven. De ziekte, het ongemak en alle ervaringen hebben deze man niet afhankelijk gemaakt. Ze hebben er juist voor gezorgd dat hij de regie niet wil verliezen. Hij wil op zijn manier verzorgd worden zodat hij het overzicht kan houden. Heel begrijpelijk vind ik, en samen stemmen we af hoe wij (de verpleegkundigen) meneer kunnen ondersteunen.
Om gelijk de regie te nemen geeft meneer G. aan geen energie te hebben voor de verpleegkundige handeling die ik nu zou uitvoeren. Na een deskundig blikje te hebben geworpen op zijn verband, geef ik aan dat ik het hiermee eens ben. Nadat we alles hebben doorgesproken nemen we afscheid van elkaar.
Ik ga op weg naar huis, om de rest van de avond alle gegevens in het dossier te verwerken. Terwijl Meneer G. de rest van de avond wel zal slapen…
Na zo’n dag realiseer ik me opnieuw wat voor een bijzonder beroep ik heb. Meekijken in het leven van een ander en het vertrouwen krijgen iets voor een ander te kunnen doen.
