Geschreven door: Verpleegkundige Manon Belt
Stil ligt u in uw bed in de woonkamer. Het is niet uw wens om daar te liggen. Traplopen gaat niet meer. U wilt boven liggen in uw eigen kamer. Daar waar u jaar in en jaar uit uw middagdutje heeft gedaan. De kamer waarin uw make-up spiegel ligt, uw radio staat en waar uw boeken het decor vormen voor de rust die u zo kan waarderen. De vogels die stilletjes hun deuntje fluiten en u gezelschap houden.
Onze eerste ontmoeting, ik zie een lange, strenge dame voor me staan. Met u is niet te sollen denk ik nog. En dat is ook zo. Langzaam ontvouwt zich een band, een gouden draadje van vertrouwen. Chemo, ernstig ziek en ik moet hulp accepteren zegt u. Eigen regie is belangrijk want u was juf, bent moeder des Huizes en lid van vele clubs en activiteiten.
Ik vraag aan u wat u van mij verwacht. Het valt stil. ‘Alleen de drain verzorgen dat is wat ik wil dat je doet’. U heeft een drain omdat de nieren hun werk niet meer goed doen. Twee maanden lang kom ik langs. Eén gezicht, één keer het verhaal vertellen en ook één klankbord. Tijdens de drainverzorging wordt het gouden draadje voller. U vertelt over uw zoons, u vertelt over uw zorgen om uw man.
Langzaamaan mag ik de echte vragen gaan stellen. Hoe nu verder? Genezing is niet mogelijk? U antwoordt na een tijdje: "Manon, ik houdt dit geen twee weken meer vol." Er is acceptatie. ‘Ik wil graag dat je me helpt met douchen’. Samen lopen we richting de douche. De trap op. Het gaat maar net. U draait de kraan open. Wat u nog kan, dat wordt niet overgenomen. Alle lagen worden afgedaan. Ik schrik, want nu pas zie ik de impact van uw ziekte. Hoe graag ik ook wil zorgen, ik doe het niet, wetende dat u bepaalt. Ik leg een handdoek op de verwarming, een klein gebaar. Hopelijk zal de warmte uw lichaam omhullen. U ziet het, er is oogcontact en er is begrip. We zeggen niks. De stilte is goed. U kleedt zich aan en we komen bij de trap. U draait zich om en zegt: "Dit is de laatste keer." Eenmaal beneden weten we beiden dat het niet lang meer duurt. Uw slotcouplet is begonnen.
Eén dag later... ik zie u. Uw ogen voor altijd gesloten. Het gouden draadje is voelbaar als ik afscheid neem. Uw wens was te doen wat u nog kon doen. Hoe moeilijk ik het ook vind, de juiste keuze was om er te zijn op afstand maar toch ook dichtbij.
