Diana Bouwmeester verpleegkundige Opella

En toen was ik zelf aan de beurt

Geschreven door: Verpleegkundige Diana Bouwmeester

Ik werk dus op Walraven. 73 bewoners met dementie. Ik deel in de zorgen van familie en luister naar de ervaringen van partners van bewoners van Walraven. Ik zie hun verdriet en machteloosheid en misschien daarom stak ik thuis mijn hoofd een heel eind in het zand.

Mijn man is 20 jaar ouder dan ik. Hij is nu 80 jaar. We zijn dit jaar 34 jaar getrouwd en hebben samen twee lieve dochters en drie kleinzoons. Hij heeft een aantal keren longontsteking gehad en was in die periodes erg vergeetachtig en warrig. Ik bedacht dat hij een delier had, maar de vergeetachtigheid ging niet over en er brak een tijd aan , die ik in mijn vorige blog nog heb omschreven in de routekaart dementie.

Er ontstonden conflicten, zelfs kleine ruzietjes en de sfeer veranderde totaal. En toch begreep ik nog steeds niet echt wat er aan de hand was. Gek he? Of toch niet? Ik denk wel is dat het brein je in bescherming neemt door dingen die te erg zijn, een tijdje te verdringen en/of te ontkennen. De eerste fase van rouw, dat is het gewoon. Ik hoorde mezelf soms zeggen: “dat heb ik al drie keer verteld.” Of: ”Je hebt het zelf ergens opgeborgen, zoek het zelf maar op.” Dingen die ik tegen bewoners nooit zou zeggen, omdat ik dan zou benadrukken dat die persoon vergeetachtig is en ze onzeker zou maken.

Op dit moment, nu het allemaal wat ingezonken is, reageer ik niet meer op die manier. En dat geeft rust. Ik heb weer een prettige sfeer in huis en bevestig steeds, hoezeer ik van hem hou en hem nodig heb. Wat me het meest verdrietig maakt is dat we niet meer een gelijkwaardige relatie hebben en als ik de wanhoop in zijn ogen zie. Nee er is nog geen diagnose en nee die komt er voorlopig ook niet. Ik leef bij de dag en voel de liefde en steun van onze kinderen en geniet met hem wat er nog te genieten valt.

Wat vindt u?

Laat hier uw reactie achter op bovenstaande blog.