Eida

Er lag een meneer die elke dag bezoek kreeg van zijn vrouw. Ze bracht zelfgebakken cake mee en allerlei andere dingen die haar man lekker vindt. Ze zorgt dat hij fijn zittende kleding heeft en lekkere zeep en scheerschuim. Kortom: ze doet alles voor hem wat maar binnen haar vermogen ligt.

Zodra ze weg is begint hij om haar te roepen. Luid en doordringend. “Eida, Eida!” En wat we ook proberen, het roepen gaat soms heel lang door. Zolang we met hem praten, gaat het goed, maar als de aandacht even weg is, begint het weer. Op een dag hoor ik hem weer roepen en besluit naar hem toe te gaan. Als ik bij hem zit, zeg ik dat hij toch maar een beste vrouw heeft. Dat ze zo goed voor hem zorgt en lief voor hem is. Dan zie ik opeens twee grote tranen over zijn wangen lopen. Ik pak zijn hand en zo blijven we even zitten zonder iets te zeggen. Dan zegt hij: ”Eida is een hele goede en lieve vrouw, maar mijn grote liefde is in het kraambed gestorven.”

Ik was pas twintig en ik wist niet hoe ik moest reageren en wat ik moest zeggen, maar juist omdat ik niets zei, vertelde meneer over haar. Tot in details beschreef hij haar, zodat ik haar bijna voor me zag. En dat ze naar pepermunt rook en dat hij altijd aan haar moest denken als hij die geur in zijn neus kreeg. Helaas kwam toen de hoofdzuster die zag dat ik ‘niets’ zat te doen en werd ik aan het werk gezet.

Luisteren en praten was geen werk in die tijd. Ik vroeg me af hoe het kon dat meneer van het één nog alles wist en van het ander helemaal niets. Dat was voor mij het begin van een heel lang leerproces. En nu, veertig jaar later, leer ik nog steeds. En wat ik vooral geleerd heb, is dat luisteren ook werk is.