Geschreven door: Verpleegkundige Diana Bouwmeester
Mevrouw de Haan was eenzaam. Ze was nooit getrouwd en had alleen een broer. Hij kwam eenmaal in de week en nam haar dan mee om een sigaretje te gaan roken. Daar genoot ze van. Waar ze ook erg van genoot was muziek.
Ik heb voor Walraven een accordeon gekocht en als ik soms even tijd heb, speel ik voor de bewoners. Ik speel de liedjes uit mijn moeders tijd. Die liedjes herkennen de mensen en er wordt vaak meegezongen. Soms zingt opeens een bewoner mee, die zelden meer praat en dat vind ik kleine wondertjes. Droomland is mijn top succes en dat lied kent iedereen. Mevrouw de Haan moest altijd huilen als ik het speelde. Ze zei dan dat ze moest huilen omdat ze het zo mooi vond.
Er kwam het moment dat Mevrouw een luchtweginfectie kreeg. Ik ging regelmatig bij haar kijken. Dan leek het wel of haar eenzaamheid in de kamer hing, ondanks dat we zo vaak mogelijk bij haar kwamen. Op een avond zag ik aan allerlei tekenen dat haar einde naderde. Ze kon niet meer praten, maar reageerde nog wel op aanspreken. Ik vroeg haar of ik nog een keer Droomland voor haar zou spelen. Ik dacht een knikje te zien, maar wist het niet zeker. Ik twijfelde er aan of ik er wel goed aan zou doen. Ik wilde haar niet onrustig maken. Ik besloot het toch te doen en ik speelde het zachtjes naast haar bed. Nu kwamen er geen tranen, maar een tevreden glimlach om haar mond. Toen ik afscheid nam zei ik:”Ga maar lieverd, ga maar naar je Droomland.”
De volgende ochtend bleek dat ze die nacht was overleden. Ze had de laatste zorg gehad en ik ging naar haar toe. Als een koningin lag ze op bed, met nog dezelfde glimlach op haar gezicht als de avond ervoor. Nooit twijfel ik meer of ik zoiets wel moet doen. Ik doe gewoon wat mijn hart me ingeeft. Dat is altijd goed.
