Geschreven door: Pastoraal medewerker en thuisraadondersteuner Renske Vermij
Een kinderliedje wat mijn kinderen vaak zongen heeft het volgende refreintje: Oordeel niet, oordeel niet. Heb gerust een mening over dingen die je ziet, maar oordeel niet. Raar zinnetje. Want vanuit de wetenschap is bekend dat je, weliswaar onbewust, al binnen 2 seconden een oordeel over iemand hebt. Als pastoraal medewerker vind ik dat best lastig. Ik wil juist bij iemand binnen stappen zonder oordeel. Daar gaat bij elk bezoek binnen 2 seconden mijn voornemen…
Dus wat doe je met dat oordeel? Wegstoppen? Weet je wat grappig is van dingen die je weg wilt stoppen? Die wringen zich juist naar buiten. Heb je wel eens geprobeerd een bal onder water te verstoppen? Haast niet te doen. Zo gaat het ook met oordelen die je wegstopt.
Laatst las ik ‘Socrates op sneakers’ van Elke Wiss. Van haar leerde ik dat wegstoppen niet werkt. Dat je je juist heel bewust moet worden van je oordeel. Want je weet toch wel binnen 2 seconden wat je van iemand vindt. Pas als je je daarvan bewust bent, kun je je afvragen: Klopt dat eerste oordeel wel? Of wordt mijn oordeel beïnvloed door eerdere ervaringen en lijkt deze ervaring daar op? Wanneer iemand bijvoorbeeld hetzelfde stopwoordje gebruikt als iemand waar jij negatieve ervaringen mee hebt, is de kans groot dat jij deze persoon ook als negatief zult beoordelen. En de associaties waar we ons niet bewust van zijn, zijn nog veel venijniger.
Bewust worden vraagt oefening. En als dit lukt, na veel oefening? Dan volgt de volgende grote uitdaging. Je houdt je oordeel als het ware als een bal in je handen, bekijkt het goed en legt het dan naast je neer. Daarna ben je beter in staat vragen te stellen om na te gaan of je oordeel wel klopt. Pas dan kan ik echt zonder oordeel bij iemand op bezoek.
Heb gerust een mening over dingen die je ziet, maar oordeel niet.
