Geschreven door: beleidsadviseur Opella Nellie Pels
Ik vind de zomer vaak een hele fijne periode. Het weer wordt beter, het is veel langer licht en sinds dit jaar kunnen we ook weer iets meer normaal op vakantie. Maar ik realiseer me ook dat er nog een andere kant aan de zomerperiode zit. De kant van minder medewerkers om de ondersteuning aan klanten te geven en daardoor meer druk op de schouders van de medewerkers die niet op vakantie zijn.
Ik heb de afgelopen weken weer af en toe mogen meewerken op de locaties. Ik snap ook dat mijn hulp een druppel op een gloeiende plaat is, maar wat vind ik het leuk om mijn eerste liefde qua werk weer eens op te pakken. En tegelijkertijd kan ik dan ook stiekem kijken hoe er gewerkt wordt met de beschermende middelen.
Ik geniet als ik weer eens als ‘zuster’ mag werken. Want ja, zo ben ik weer meerdere malen genoemd. Ik kom dan op één van de locaties ook een klant tegen die ik al heel lang ken. Als zij mij ziet dan krijg ik een stralende glimlach, wie wil er nu niet zo begroet worden. En als ik dan een klant heb geholpen die zegt: kind, je bent de handigheid nog niet verloren, dan is mijn dag helemaal goed. En het, samen met de klant, net even iets anders doen omdat ‘ik het toch allemaal niet zo goed weet’ (en dan de klant zien genieten).
Maar ik mag nu ook zelf ervaren hoe het is om met een mondmasker op te moeten werken. Bij een klant te komen die niet echt goed meer kan horen en daar bijna de longen uit mijn lijf moeten schreeuwen om iets kenbaar te maken door het mondmasker heen (en dan achteraf zien dat er gehoorapparaten liggen in het nachtkastje…). Petje af voor iedereen die al een jaar of langer met die dingen op werken. Het is voor de veiligheid van jezelf, maar ik kan ook heel goed begrijpen dat je uitkijkt naar het moment dat de mondmaskers de prullenbak in mogen. Ik ben ervan overtuigd dat er betere tijden aankomen, dus hou nog even vol.
