Geschreven door: Muziektherapeut Hetty Cornelissen
Soms vergeet ik hoe bijzonder het is wat ik met mijn klanten mee maak tijdens mijn werk als muziektherapeut. Vandaag was zo'n dag dat ik me weer bewust ben van de bijzondere kracht van muziek.
In de ochtend haal ik een bewoner (een vrouw met de ziekte van Alzheimer, wonend in het verpleeghuis) op. Ze is snel angstig en vindt het niet zo fijn dat ik haar mee wil nemen naar de muziekruimte. Ze kijkt mij aan, ik zie herkenning in haar ogen en ze knikt ja. Ik vertel haar dat ik voorzichtig zal zijn en haar rolstoel ga bewegen. Ik hou haar hand vast. Ze schrikt en knijpt in mijn hand, als de stoel in beweging komt. Zacht begin ik te zingen: Als de lente komt... Ik voel haar hand weer ontspannen en hoor haar voorzichtig mee neuriën. Langzaam loop ik naar de muziekruimte, ik kan haar hand loslaten en samen zingen we verder: duizend gele, duizend rode...
In de muziekruimte plukt mevrouw terwijl ik een lied voor haar zing aan haar broek, ze hoort me wel denk ik, maar reageert niet echt. Dan zet ik een van haar favoriete liedjes in: Ik heb je voor het eerst ontmoet... Haar hoofd komt omhoog, haar ogen gaan open, mondhoeken naar boven, ze zingt mee. Verstaanbaar en helder: daar bij de waterkant, daar bij de waterkant... Ze begint te stralen, haar ogen zeggen alle woorden die ze anders niet kan vinden.
