Geschreven door: Pastoraal medewerker en thuisraadondersteuner Renske Vermij
Een tijd geleden verscheen een prachtig bericht op MijnOpella, de website voor onze medewerkers, dat het hart raakte van wat we bij Opella nastreven: Thuis geven. De collega die het bericht had geplaatst sprak met liefde over een bewoner en haar man en met trots over haar collega’s. De situatie waarover ze vertelde is een mooi voorbeeld van samenwerken en samen denken vanuit het welzijn van onze bewoner en haar familie. Dat is waar ik me als thuisraadondersteuner voor wil inzetten.
Het bericht ging over Hester. Hester heeft bijna drie jaar bij ons gewoond. Op haar 50e werd bij haar Alzheimer vastgesteld. Toen thuis wonen niet meer ging, is ze bij ons in het verpleeghuis komen wonen. Haar man, Ton, is een fantastische man die zijn talenten en creativiteit inzet voor zijn vrouw en andere mensen die op zo’n jonge leeftijd de diagnose dementie krijgen. Hij zoekt altijd naar wat wél kan en daagt ons als medewerkers uit dat ook te doen. Hij wil daarin zoveel mogelijk mensen meenemen, van de mensen op de werkvloer tot mensen in de politiek.
In het bericht werd verteld dat Hester voor de laatste keer in haar leven naar huis ging. Om daar samen met haar man en kinderen te zijn. Zodat ze daar kon sterven. De zorg voor Hester was intensief. De laatste weken kregen bij haar angst en verdriet de overhand. Samen met de betrokken arts en psycholoog heeft Ton toen de keus gemaakt om haar mee naar huis te nemen. Onze zorgmedewerkers hebben gezorgd voor een warme overdracht naar de thuiszorg van Opella, die de zorg thuis tot aan het einde hebben voortgezet.
Bij alles wat we doen is het volgende enorm belangrijk: luisteren naar de bewoner of naar hun geliefden als de bewoner zelf geen stem meer heeft. Samen denken in mogelijkheden. Samen oplopen in de zorg. Thuis geven doen we samen.
Ton heeft toestemming gegeven om hun ervaringen te delen in deze blog.
