Haar woorden ontroerden me. Ze deden mij denken aan heel oude woorden uit het christelijke scheppingsverhaal: nadat God een prachtige aarde schiep, maakte hij een mens, Adam. Om zorg te dragen voor en te genieten van wat leeft. Maar, hoe mooi het ook was, hij zag dat er wat ontbrak en zei: "Het is niet goed dat de mens alleen is." En hij maakte (om maar eens een oud woord onder het stof vandaan te halen) een ‘metgezel’ voor Adam.
‘Nu weet ik dat ik niet vergeten word.’ We kunnen als mens veel aan en doorstaan, als we maar niet het gevoel hebben dat we alleen zijn. Stef Bos zegt het zo:
Ik kan bergen verzetten.
Kan grenzen verleggen.
Kan de tijd laten stilstaan, verliezen en doorgaan.
Ik kan de liefde verklaren.
Kan de hemel beloven.
En ik kan tegen de stroming in de toekomst geloven.
Maar ik kan het niet alleen.
Je hoeft geen grote dingen te doen om een verschil te maken. Met aandacht bij iemand zijn is vaak genoeg. Voor wie kun jij een 'metgezel' zijn?
