Geschreven door: Pastoraal medewerker Linda Groeneveld
Soms heb ik na een pastoraal gesprek een 'het was maar zo-zo'-gevoel. Recent was dat nog zo. Ik stond op om afscheid te nemen na een gesprek met een bewoonster met dementie. Voor mijn gevoel had ik haar niet echt kunnen bereiken en ik vroeg mij af of het gesprek voor haar wel van waarde was geweest. Aangekomen bij de deur legde ze haar hand op mijn arm: "Bedankt dat je er was. Nu weet ik dat ik niet vergeten word."
Haar woorden ontroerden me. Ze deden mij denken aan heel oude woorden uit het christelijke scheppingsverhaal: nadat God een prachtige aarde schiep, maakte hij een mens, Adam. Om zorg te dragen voor en te genieten van wat leeft. Maar, hoe mooi het ook was, hij zag dat er wat ontbrak en zei: "Het is niet goed dat de mens alleen is." En hij maakte (om maar eens een oud woord onder het stof vandaan te halen) een ‘metgezel’ voor Adam.
‘Nu weet ik dat ik niet vergeten word.’ We kunnen als mens veel aan en doorstaan, als we maar niet het gevoel hebben dat we alleen zijn. Stef Bos zegt het zo:
Ik kan bergen verzetten.
Kan grenzen verleggen.
Kan de tijd laten stilstaan, verliezen en doorgaan.
Ik kan de liefde verklaren.
Kan de hemel beloven.
En ik kan tegen de stroming in de toekomst geloven.
Maar ik kan het niet alleen.
Je hoeft geen grote dingen te doen om een verschil te maken. Met aandacht bij iemand zijn is vaak genoeg. Voor wie kun jij een 'metgezel' zijn?
