Geschreven door: Verpleegkundige Diana Bouwmeester
Humor is niet direct het eerste waar je aan denkt bij dementie. Toch is er heel veel humor op Walraven. En dan bedoel ik dat we MET de bewoners kunnen lachen en niet OM de bewoners. Natuurlijk zal ik niet ontkennen dat er ook vaak verdriet is, maar gelukkig wordt er ook veel gelachen. Ik zal eens wat voorbeelden geven.
Een bewoner is vroeger autocoureur geweest. Nu zit hij in de rolstoel en de medewerker zet flink de pas er in. “Ho, ho,” roept hij. “Niet zo hard!” Waarop de medewerker verbaasd aan hem vraagt waarom hij dat zo eng vindt. Hij is toch immers wel wat snelheid gewend? “Ja, maar nou zit er een vrouw achter het stuur,” is het antwoord. Ja, dat vind ik humor.
Een bewoonster kijkt nogal ondeugend uit haar ogen. Ik zeg tegen haar dat ik zie dat ze ondeugend is. “Ja, maar jij ook,”zegt ze. “Nou val ik door de mand”, antwoord ik. “Dat mag dan wel een flinke zijn”, is het rake antwoord. Ja, ja ik heb een maatje meer. Ze moest er zelf heel erg om lachen en ik ook. Heerlijk is dat. Het samen lachen, maar ook dat iemand die dement is nog zo adrem kan zijn.
Ik kom op een huis waar de medewerkster er duidelijk zin in heeft en uit volle borst loopt te zingen. Een bewoner wenkt mij om dichterbij te komen en hij zegt nogal hard in mijn oor: ”Heb je voor haar niet zo’n pilletje waar je rustig van wordt? En doe er mij maar één voor de hoofdpijn. Maar zeg er maar niks van hoor. Ze bedoelt het wel goed, maar ze kan gewoon niet zingen.” Hij moet er zelf om lachen en ik lach vooral ook om het beteuterde gezicht van de medewerkster.
Naast alle verdrietige dingen die er zijn, zijn er die lichtpuntjes waar ik altijd erg van geniet. Ik schrijf ze gauw op voordat ik ze vergeet.
