Geschreven door: Verpleegkundige Diana Bouwmeester
Ik bedoel; ik moet wel wat schrijven over wat het inmiddels beruchte virus voor Walraven en haar bewoners en medewerkers heeft betekend in de afgelopen maanden.
Als je de media mag geloven is het alleen maar kommer en kwel geweest in de verpleeghuizen. En ja voor mensen die zich er volledig van bewust zijn dat er geen bezoek mag komen, is het een moeilijke tijd. Dat zal ik zeker niet ontkennen. Op Walraven zijn de ervaringen niet persé negatief, maar zit er wel degelijk een positieve kant aan de situatie.
Ik vraag mezelf nu dan ook af of we onze bewoners een plezier deden met alle afleiding en activiteiten die we voor hen organiseerden. Er is namelijk ook veel meer rust op de huizen gekomen. Er lopen minder mensen de deur in en uit. Geen kapper, pedicure, fysiotherapie, vrijwilligers, familie. En artsen en verpleegkundigen komen alleen in dringende gevallen. Kortom er is een zekere rust gekomen. De groep is meer een groep die samen dingen doet en de bewoners hoeven niet weg van het huis. Zoals Johan Cruijff zo mooi wist te zeggen: “Elk nadeel heb z’n voordeel.” Met deze kennis gaan we zeker weer wat doen.
Wel is het heel naar voor de familie. Het is al heel wat als je de zorg voor je geliefde over moet geven aan medewerkers die in het begin nog vreemd voor je zijn. En nu deze enorme afstand. Gelukkig is er veel aandacht geweest voor de familie en op andere manieren contact gezocht. En nu mogen we weer bezoek ontvangen en dat gaat goed! Iedereen houdt zich aan de afspraken en ik ben trots! Trots op al die medewerkers die niet zeuren, maar doen wat gedaan moet worden. Die krulspelden zetten, de tuin bijhouden, de nagels knippen, kortom alles wat er bovenop hun eigen taken komt. Trots dat ik bij dit team hoor! Maar ook trots op de families die het zo dapper volhouden.
