Geschreven door: Pastoraal medewerker Neeltje Bremmer
In het boek ‘Het zoutpad’ vertelt de Britse Raynor Winn hoe zij en haar man dakloos zijn geworden. Ze hebben een lang juridisch gevecht verloren en verliezen daarmee hun huis. Het huis dat ze steen voor steen hebben opgebouwd.
Met lege handen en met haar zieke man besluit ze te gaan lopen. Dagelijks zetten ze hun tentje op aan de Engelse westkust. Ze overleven door elke dag de ene voet voor de andere te zetten. Ze lijden kou en vragen zich vaak af waar ze aan begonnen zijn.
Als ze het zoutpad gelopen hebben krijgen ze een woonplek aangeboden in een verlaten kerk. Voor Raynor is het moeilijk om te aarden. Ze is gewend geraakt aan het buiten zijn, aan het typisch Engelse weer dat vaak verandert. De muren van de kerk komen op haar af. Tot ze besluit de tent op te zetten op de kerkvloer. Ze is weer terug op het zoutpad, ze voelt en ruikt de zilte zeelucht.
Raynor en haar man verliezen hun huis, maar vinden een thuis bij elkaar en in hun wandeltocht. Het doet me denken aan de thuisfilosofie van Opella: het thuisgeven aan jezelf en aan elkaar.
Thuis. Het is voor mij in deze weken een veelzeggende term. Ik verhuis over twee weken van het Utrechtse Overvecht naar het kleine dorpje Groenekan. Het zijn van die weken waarin ik met weemoed terugdenk aan wat deze plek mij gegeven heeft. Als ik in de zomer vanuit mijn appartement naar beneden kijk zie ik kinderen spelen in het zwembad. Gesluierde dames zitten in groepjes onder een boom. Vijftig meter verderop hangen wat jonge jongens rondom hun scooters. Even later hoor ik het deuntje van de ijscoman. Ik ben het type mens die ontroerd raakt van dit straatbeeld. Ik ga deze plek missen. Dit straatbeeld dat er dagelijks anders uitziet.
Groenekan zal stiller zijn. Maar ook daar ga ik herinneringen maken die ik meedraag in het leven. Herinneringen om te koesteren. Ik kom er steeds meer achter dat een thuis draait om herinneringen die gemaakt worden en om de mensen die je dierbaar zijn.
Raynor Winn zette de tent op in de kerk om weer terug te gaan naar de herinneringen aan het zoutpad. Welke herinneringen hebt u verzameld die u koestert? In het contact met bewoners of met uw familielid? Zet net als Raynor een tent op, letterlijk of figuurlijk, om ze niet te vergeten.
