Geschreven door: Patty, vrijwilliger Hospice Bennekom
Ongeveer een jaar geleden was ik op social media aan het zoeken op eigenlijk alles wat met een hospice te maken heeft. Uit interesse en omdat mijn hart bij Hospice Bennekom ligt, waar ik als vrijwilliger werk. Tijdens het scrollen kwam ik een artikel tegen van een psychosociaal therapeut die werkt in een kinderhospice. In haar verhaal vertelde zij over het troostpotje dat zij op haar bureau had staan. Een potje gevuld met glas tranen. Gekleurd en doorschijnend.
Wanneer er tijdens haar werk een kind verscheen dat erg verdrietig was, en het kind had moeite om het verdriet te uiten, bood zij haar troostpotje aan. Zonder woorden pakte het kind de traan aan. De traan staat voor de gedachte dat verdriet er mag zijn. Dat het je troost mag bieden. Voor jezelf of voor een ander.
Ik dacht; waarom alleen bij kinderen? Bij Hospice Bennekom zijn de gasten volwassenen. Maar die verlangen misschien ook wel naar 'troost', bijvoorbeeld van kleinkinderen die bij hun geliefde opa of oma op bezoek komen.
Dit verhaal inspireerde mij enorm. Ik besloot opzoek te gaan naar glazen tranen. Makkelijker gezegd dan gedaan. Via internet kwam ik ze tegen in allerlei soorten en ik had snel mijn bestelling in huis. Ik zocht er in de winkel een geschikt potje bij, vulde het met de tranen en stopte het in mijn tas voor als ik naar de Hospice ging. Ik heb al een aantal keer een traan aan een gast mogen uitdelen. Eén gast vertelde mij dat ze de nacht erna beter had geslapen, met minder pijnmedicatie. Ik hoop nog veel tranen te kunnen uitdelen om zo onze gasten te ondersteunen bij het verwerken van hun verdriet.
