Geschreven door: Hanneke, verpleegkundige Hospice Bennekom
Wonen en werken in Hospice Bennekom is niet vanzelfsprekend. Voor velen is de drempel zo hoog om daar naar toe te gaan. Het onbekende, wat tref ik aan, wie werken daar en wat gaat dat met mij doen? Hoe vaak speelt niet de gedachte: ‘als ik daar heen ga dan geef ik het op, daar wil ik niet zijn, want ik weet dat dat mijn laatste stukje is’. En hoe vaak is dat zó niet wat je wilt.
Maar wat kan nu maken dat de laatste weken van jouw reis helpend zijn in het proces van loslaten van jezelf en van je dierbaren. Wat nu als deze dagen gekenmerkt worden door je geliefd te voelen, te mogen zijn wie je bent en je zelf bepaalt wat voor jou belangrijk en helpend is om je reis te volbrengen op de manier die bij je past. En kan je er geen woorden aan geven, dan helpen de mensen van Hospice Bennekom je daarbij door woordeloos de zorg te geven, de aandacht en liefde die een ieder verdient.
Wie staan er klaar om jou en je naasten te supporten op deze reis? Bevlogen medewerkers en vrijwilligers die vanuit hun hart werken met liefde voor de ander. Die samen met jou in het diepe durven springen. Die aanmoedigen, dichtbij komen of juist even afstand nemen. Onze arts die vanuit haar kennis en kunde meedenkt in het proces. Onze muziektherapeut die samen kan kijken waar de behoefte ligt om uiting te geven aan verdriet, herinnering en ook blijdschap. En hoe vaak zeggen wij niet tegen elkaar: die collega was er op het juiste moment, op de juiste plaats, bij de juiste persoon. Iemand die je aanvoelt vanuit haar kwaliteiten. Als team zijn wij allen verschillend, wat maakt dat er altijd iemand is die jou begrijpt en aanvoelt.
De laatste tijd hoor ik vaak: ‘wat is het hier mooi, wat brengt dit een rust. Als ik dit van te voren had geweten dan had ik niet getwijfeld, maar had ik eerder deze stap durven maken. Om nog even te genieten van de dingen die ik krijg, vaak onverwachtste cadeautjes… een massage, een heerlijk bad, een lekkere maaltijd, tijd voor mij en mijn dierbaren. Nog een keer met de wensambulance mee naar een plaats die belangrijk voor mij is. Nog een keer samen met mijn geliefde de nacht doorbrengen en weten: er staat altijd iemand paraat, 24 uur per dag.’
Mij geeft het persoonlijk veel wijze lessen van de mensen die op mijn pad komen. Hun levensverhaal neem ik mee. Respect voor de ander en het hoogst haalbare nastreven. Zodat de ander zich gezien, gehoord en ondersteund weet en voelt in zijn reis naar het einde van dit leven. Soms met een lach en soms met een traan, maar altijd vanuit de liefde voor de ander die uniek is en het verdient om gezien en zich geliefd te voelen. Comfort bieden vanuit de behoefte van de ander en daar in mee gaan. Als het moment daar is dat het lichaam en de geest aangeven ik kan niet meer, weet dan: er staan mensen klaar om jou op te vangen, bij te staan en te supporten op je laatste reis…
