Geschreven door: Els, dochter van gast Hospice Bennekom
Mijn moeder, wat worstelde ze de laatste maanden van haar leven met het ouder worden. Haar wens was om tot haar overlijden thuis te blijven wonen, ondanks alle ongemakken die hierbij kwamen kijken. Beetje bij beetje verloor ze haar zelfstandigheid, de regie over haar leven. Het bereiden van maaltijden, het onderhouden van haar huis, haar persoonlijke verzorging, een bezoekje naar de kapper; het lukte tot haar verdriet niet meer. Vaak verzuchtte ze; het leven is een eenzaam avontuur…
Tot die dag waarop we samen besloten dat het echt niet meer ging en ze zou verhuizen naar Hospice Bennekom. Ik zag er als dochter zó tegenop mijn moeder uit haar fijne huis te halen.
Maar wat bleek het een warm bad te zijn waar we in terechtkwamen! Letterlijk. Samen met de verzorgende mocht ik mijn moeder in een heerlijk bubbelbad helpen de dag na haar verhuizing. Langzaam werd ze in het warme water ondergedompeld. Lekker luchtje erbij, wat onwennig nog na al die tijd niet in bad geweest te zijn. In eerste instantie waren we een beetje lacherig, maar al snel kwam de ontspanning. Zowel voor mijzelf als voor mijn moeder. Het was een intiem moment, op deze manier samen zijn.
Het was een intiem moment, op deze manier samen zijn
Mijn moeder genoot gedurende haar tijd in Hospice Bennekom met volle teugen van de liefdevolle zorg van alle medewerkers en vrijwilligers. Sinds maanden kwam de kapper weer bij haar langs, gaf haar een permanentje en haar gevoel van eigenwaarde weer terug. Dagelijks werd er aan haar gevraagd of ze misschien iets lekkers lustte. Een kopje zelfgemaakte soep, een bitterballetje misschien? En mijn moeder, die al weken niets meer at, begon zowaar weer een beetje te eten en te drinken. Ze genoot van alle aandacht en zorg. En ik, als dochter, genoot mee.
De zorg van de laatste jaren en het grote verantwoordelijkheidsgevoel gleden van mij af. Ik kon weer dochter van mijn moeder zijn en de zorgen overlaten aan het kundige team van het hospice. Hierdoor kregen mijn moeder en ik de ruimte om afscheid te nemen van elkaar. Onze emoties en goede herinneringen te delen. Het mooiste cadeau dat ik in deze periode mocht ontvangen, is dat mijn moeder dagelijks zei: “Wat voel ik mij toch gelukkig hier!”
Terwijl ik dit schrijf is het vijf weken geleden dat mijn moeder overleed. Terugkijkend ben ik zo dankbaar dat zij de laatste maanden van haar leven zo gelukkig was. Zo dankbaar voor de compassievolle, professionele zorg voor mijn moeder en mij als dochter door het hele team van het hospice. Ik gun iedereen, aan het einde van het leven, zo’n afscheid in een warm bad.
Deze blog is geplaatst met toestemming van de auteur
