Geschreven door: Wijkverpleegkundige Manon Belt
Wat als je vast komt te zitten in je lichaam. Gevangene van je ziekte. Je stem afzwakkend tot je spieren de klanken niet meer kunnen uitdragen. Ik heb mij vaak afgevraagd als ik terug reed na onze afspraak hoe het zou zijn voor je. Spieren die je nodig hebt voor een lach werkten niet mee. Emoties kwamen niet meer op de eindbestemming aan, je gezicht.
Langzaamaan kwam er een laagje tussen jou en de wereld. Om de week kwam ik langs om jou en je vrouw te begeleiden bij een ziekte die jullie, zo leek het, twee stappen voor was. Je vrouw een vriendelijke, betrokken krullenbol en jij die grote, hartelijke man. Jullie waren samen. Zij was je stem op de momenten dat je het niet zelf kon vertellen. Zij was het die je armen en benen in beweging moest zetten op momenten dat je je evenwicht verloor. De ultieme vorm van liefde in mijn ogen. Daar waar de ander zijn grenzen bereikt, neem je over en bied je hulp.
Het was bewonderenswaardig, in al die maanden, hoe jullie vochten voor een stukje bestaan. Er mogen zijn en er ook toe doen. Er bestonden geen problemen, er waren uitdagingen. Van speciale sliktechnieken naar het verdikken van vloeistof. Van steun geven zodat je niet valt tot het inzetten van een aangepaste rolstoel. Ik heb jullie elke avond zien dansen om toch maar in bed te komen. Jij was de muziek en je vrouw de poppenspeler met de touwtjes in handen. Alles om maar thuis te kunnen blijven wonen.
Zorg is meer dan wassen en aankleden. Zorg is ook de juiste adviezen op het juiste moment. Gesprekken hebben over de toekomst, omdat je soms niet weet wat er in het verschiet ligt. Zorg is dat steuntje in de rug geven op momenten dat de ander het ook niet weet. Voor jullie was dat hetgeen ik kon doen. Klankborden en sparren en denken in mogelijkheden. Soms wens je meer. Een gebedje voor het slapen gaan met de vraag… had ik meer kunnen doen? Had ik meer kunnen geven? Het zijn vragen die mij als verpleegkundige scherp houden. We hebben kaders en richtlijnen. Daarbinnen kunnen we zoveel en soms voor je gevoel ook zo weinig. Het blijven praten is dan het belangrijkste wat er is. Hoe bijzonder is het dat als je het niet meer zelf kan, dat er dan iemand is die jouw stem wil zijn.
Speciaal voor jou…
Het werd avond.
Zijn wij uitgevochten, vroeg een man
Wij zijn uitgevochten, zei een engel
En hij tilde de man op, hield hem tegen het licht
En zei: je bent doorzichtig nu.
Laat me maar los, zei de man
en de engel knikte en liet hem los
Bron: Toon Tellegen
