Geschreven door: Arja van de Pol
Afgelopen zomervakantie was ik, samen met mijn gezin, een week in een klooster in Oosterhout. Een plek waar het normaal gesproken stil is, was nu een plek vol gezellige kindergeluiden.
’s Avonds, als alle kinderen lekker lagen te slapen, was het weer stil in de abdij. Deze stilte is moeilijk te beschrijven. Het is niet zomaar een stilte, maar een stilte die allesomvattend is, waarbij je als van zelf ook stil wordt. Opeens hoorde ik mijn eigen schoenen heel duidelijk in de gang, leek iedere vorm van geluid die ik maakte te veel en als vanzelf liep ik langzamer dan gebruikelijk en vertraagde ik mijn pas.
Opmerkelijk genoeg zag ik tijdens het opstarten van mijn werkzaamheden na de vakantie enige vergelijking tussen het verpleeghuis en het klooster. Ik werk inmiddels een jaar als pastoraal medewerker bij Opella en ik heb al vele pastorale gesprekken gevoerd, waarbij omgaan met het lijden en de dood vaak aan de orde zijn gekomen. Gesprekken die soms zwaar zijn en waarbij het soms ook moeilijk is om de juiste woorden te vinden. De grootste les die ik in het afgelopen jaar heb geleerd, is dat stiltes niet opgevuld hoeven worden. Stiltes mogen er zijn en kunnen zelfs heel helpend zijn. Er is dan ruimte voor de ander om de gedachten te ordenen en woorden te vinden voor eigen emoties en gevoelens. Het is de kunst om deze stilte te verdragen, te vertragen in het (levens)tempo van de ander en volledig aanwezig te zijn in het gesprek.
Als dat lukt ontvouwen zich de mooiste gesprekken, waarbij er een ontmoeting is van hart tot hart. Dat is volgens mij de kracht van stilte die ik ook heb mogen ervaren in het klooster.
