Dankbaarheid

Vijf jaar heeft hij gevangen gezeten in een Jappenkamp. Zijn  ouders zijn begraven op een onbekende plek, hij heeft hun graven nooit kunnen terugvinden. Drie oorlogen heeft hij meegemaakt en overleefd, met alle gruwelijke dingen die in een oorlog gebeuren. Als hij al de negentig is gepasseerd, geef hij nog steeds college op de Nyenrode Universiteit. De studenten hingen er aan zijn lippen.

Een thema waar hij het graag over had, is dankbaarheid. Door alles wat hij heeft meegemaakt, heeft hij ontdekt hoe belangrijk dankbaarheid is. Elke avond schreef hij in een dagboek waar hij dankbaar voor was op die dag. Hij probeerde zo de goede herinneringen van die dag mee te nemen. Voor hem was dat iets anders dan je geheugen. Je geheugen heeft met je verstand te maken, met nadenken en onthouden. Herinneren heeft met je innerlijk te maken, met wat je bewaart in je hart. Paul de Blot koos ervoor om de goede her-inner-ingen van een dag op te schrijven en zo stil te staan bij wat ons dankbaar maakt.

In de afgelopen weken hebben we dat ook kunnen merken, toen er weer meer mogelijk werd. Hoe bijzonder was die dag dat je weer bezoek mocht ontvangen. Of dat je zelf er weer een keer op uit kon gaan. Een keer weer een boodschap doen of bij een goede vriendin op bezoek gaan, maakte je dag bijzonder. Dingen waar we eerder niet zo bij nadachten, zijn dingen geworden waar we ons dankbaarder voor voelen.

Het kan helpen om aan het einde van de dag eens drie dingen op te schrijven waar je dankbaar voor bent. Dan ga je anders slapen en kijk je anders terug op een dag. Het kan ook al helpen om het er met elkaar eens over te hebben. Niet om alle problemen in het leven door te strepen. Maar dankbare herinneringen helpen om er anders mee om te gaan. Juist in deze maanden waarin we gemerkt hebben dat alles weg kan vallen wat vanzelfsprekend was. We weten ook nog niet hoe het gaat worden. We kunnen wel de dankbare herinneringen van elke dag met ons meenemen.