Geschreven door: Pastoraal medewerker Linda Groeneveld
Sinds een tijdje woont hij in een gesloten woning van het verpleeghuis en dat valt hem zwaar. ‘Wat zou u het liefste doen op een dag?’ Hij maakt een golvende beweging met zijn arm richting het raam en zegt: ‘Wegfladderen’.
Het gesprek met deze man liet mij weer beseffen dat er mensen zijn die voor veel langere tijd dan vijf of tien dagen quarantaine het gevoel hebben in isolatie te leven. Na een tijdje doorpraten bleek dat onder de klacht van het opgesloten zitten, iets anders lag. ‘Ik kan naar niemand toe. Als de bel hier gaat, wacht ik telkens af of het iemand voor mij is. Of er iemand is die de moeite neemt om bij mij langs te gaan.‘ In het gevoel van opgesloten zijn, ligt een verlangen naar verbinding en gezien worden. Afhankelijk zijn van anderen die je op komen zoeken of iets van zich laten horen, maakt kwetsbaar. Ben ik van betekenis? Ziet iemand mij? Doe ik er toe?
Hij wijst naar de bos bloemen op het tafeltje in de hoek. ‘Dat doet goed; een teken van leven uit de buitenwereld. Dan weet ik dat ze nog aan me denken.’
Hoe kunt u van betekenis zijn voor iemand die afhankelijk is van wie naar haar of hem toekomt? Dat hoeft niet groots te zijn.
In al die dingen gaat het om de ander laten merken dat hij gezien is en erbij hoort. Het hoeft maar een klein signaal te zijn wat iemand al laat voelen dat hij ertoe doet.
