Geschreven door: Pastoraal medewerker Neeltje Bremmer
Op Instagram volg ik een boerengezin uit Amerika. Ze delen online het leven met hun volgers. Zij werkte voordat ze boerin werd als ballerinadocent. Hij wilde al sinds jonge leeftijd een varkensboerderij. Die varkensboerderij kwam er, samen runnen ze het bedrijf én voeden ze hun zeven kinderen op. Dandy, een van de melkkoeien, brak pas zijn poot. Volgens de dierenarts was er 50% kans om deze breuk te overleven. Ze heeft het helaas niet gered.
Wat mij opviel is hoe hun hond, Hoss, zich gedroeg toen Dandy zijn poot brak. In de dagen voordat Dandy overleed, week Hoss niet van haar zijde. Hij leek aan te voelen dat het een kritieke toestand was waarin Dandy verkeerde. Ik dacht toen ik het zag: ‘hoe kan deze hond precies aanvoelen wat nodig is in deze situatie?’ Het inspireerde me. Hoss leek in staat wat we als mensen soms lastig kunnen vinden: de ander nabij zijn.
Troosten. Het is belangrijk als mensen verdriet hebben. Maar hoe doe je het? En hoe doe je het goed? In gesprek met een vriendin die een jaar geleden haar vader verloor, vertelt ze dat we als vriendinnen haar getroost hebben door er te zijn. We waren er voor haar, vaak zonder woorden.
Dat honden goed kunnen troosten, weet ook uitvaartondernemer Patricia van Vliet uit Breda. In Nederland heeft zij de troosthond geïntroduceerd. Zij ziet dat juist in dagen van rouw een sterkere band ontstaat tussen mensen en hun hond. De hond trekt dan vaak meer naar het baasje toe dan normaal. Haar eigen hond Ruby heeft ze opgeleid tot troosthond.
Ook in de zorg zijn er mooie voorbeelden waarin medewerkers bewoners en familie troosten, en andersom. Vaak genoeg zijn er momenten waarin medewerkers zich gesteund voelen door wat een bewoner of klant tegen hen zegt, of gewoon: door er te zijn.
