Geschreven door: Verpleegkundige Diana Bouwmeester
Als mensen met dementie in het verpleeghuis gaan wonen, reageren zij vaak verschillend op deze verandering in hun leven. Eén ding hebben ze gemeen: ze zeggen allemaal dat ze weer naar huis willen. Zeker in de eerste periode. Dan is het onze taak om er hier een thuis van te maken, maar hoe pakken we dat aan? Want wat betekent thuis eigenlijk?
Als je het woord gaat opzoeken staat er: plek waar iemand woont en waar hij zich veilig voelt. Dat wonen is niet zo’n punt. De familie zorgt dat er meubeltjes komen en er is een adreswijziging en dan woon je opeens ergens anders. Maar de nieuwe bewoner herkent de nieuwe omgeving nog echt niet als thuis en voelt zich vaak ook niet veilig. Aan de familie vragen we om toch vooral de eigen kamer zoveel mogelijk in te richten met herkenbare dierbare meubels, foto’s en andere vertrouwde spullen. Het zijn soms kleine dingen die een gevoel van houvast geven. Het bed dat aan de goede kant tegen de muur staat met je eigen dekbed en die ene dierbare foto die je altijd vanuit je bed kon zien.
Laatst nog zag ik een nieuwe bewoner zitten en ik zag zoveel in die ogen! Ontreddering, wanhoop, angst, verdriet, onzekerheid. Ja, je moet goed kijken! Je moet die persoon willen zien en er bij stil blijven staan. Ik ging bij deze mevrouw zitten en vertelde wie ik was en vroeg wie zij was en liet haar vertellen over haar leven. En daar kwam weer die vraag: “Wanneer mag ik naar huis?” En “Weten de kinderen wel dat ik hier ben?” Gelukkig heb ik haar gerust kunnen stellen voor dat moment. Ik keek weer in haar ogen en zag: opluchting en berusting. Maar voor hoe lang? Want als het korte termijn geheugen gestoord is dan keren al die vervelende gevoelens weer terug. Het is aan de zorgmedewerkers om steeds maar weer de bevestiging te geven dat alles in orde is. Met ondersteuning van andere disciplines zoals muziektherapie, activiteitenbegeleiding, Shantala en andere inzet van medewerkers. Alleen samen kunnen we onze bewoners helpen om zich thuis te voelen.
