Geschreven door: Pastoraal medewerker Renske Vermij
Onlangs is er een campagne van Sire gestart om ons te stimuleren met elkaar over de dood te praten. Maar is dat eigenlijk het doel, over de dood praten?
Afgelopen maand besprak ik dit onderwerp met mijn eigen ouders. Zij zijn bezig met het maken van een levenstestament. Je zou kunnen zeggen dat we spraken over de dood, maar eigenlijk ging het gesprek meer over de vraag: ‘Wanneer ervaar je je leven als waardevol?’. Afgelopen winter was mijn moeder ernstig ziek. Gelukkig is ze weer opgeknapt, maar het heeft ons wel aan het denken gezet. Het leven is kwetsbaar en niet vanzelfsprekend.
We spraken onder andere over hun begrafenis. Ze vertelden welke liedjes in de loop van hun levens belangrijk voor hen waren geweest. Ik hoorde nieuwe dingen en leerde ze nog beter kennen. Daarnaast spraken we over de vragen: Wanneer vind je je leven nog waardevol? Is er ruimte om euthanasie te overwegen of is dat sowieso uitgesloten? Hoe bepaal je of het leven van je geliefde nog waardevol is? En wie bepaalt dat, zij vooraf of jij op dat moment? Mijn vader was daar stelliger in, mijn moeder nog zoekend.
Bij Opella heb ik vaak gesprekken over de waarde van het leven en kwaliteit van leven. We zien mensen achteruit gaan, ze vergeten wie ze zijn. We zien families die daarmee om moeten gaan. Kinderen dit beslissingen moeten nemen over het leven van hun ouders. En heel regelmatig worden we geconfronteerd met de dood. Weten de nabestaanden dan genoeg van hun geliefde om een passende begrafenis of crematie te regelen?
Ik ben blij dat ik dit gesprek met mijn ouders voer nu het nog kan. Mocht het plotseling veranderen, dan weet ik iets beter wat ze zouden willen en wat bij hen past. Dat helpt bij alle keuzes die in zo’n situatie gemaakt moeten worden. Ik zou dat iedereen aanraden om te doen. Dus praat erover, niet eroverheen.
