Geschreven door: Verpleegkundige Diana Bouwmeester
Genezing van dementie is niet mogelijk. Mensen die deze ziekte hebben sterven aan dementie of aan de complicaties ervan. Daarom gaan dementie en palliatieve zorg hand in hand. In feite zou je kunnen zeggen dat iedereen met een vorm van dementie al palliatieve zorg krijgt.
Deze zorg is gericht op verbetering van de kwaliteit van leven van de cliënt en hun naasten, door verlichting en/of voorkomen van lijden. Dit doen we door zorgvuldige beoordeling en vroegtijdige signalering van alle symptomen die zich kunnen voordoen van lichamelijke, psychosociale en spirituele aard.
Dat dit soms lastig is bij een cliënt met dementie, zal ik niet ontkennen. Zij kunnen hun klachten soms niet kenbaar maken en daarom zetten we meetinstrumenten in om die te achterhalen. Daarbij is de band die de medewerker heeft met de cliënt en de kennis van die persoon, van onschatbare waarde.
Problemen hierbij ontstaan vooral in de laatste fases, als er door de naasten beslissingen moeten worden genomen, omdat de cliënt dit zelf niet kan door zijn dementie. Het gaat dan vooral over beslissingen als:
Kortom wanneer staken we de behandeling en spreken we echt van een palliatief beleid en richten we ons alleen nog maar op het comfort van de cliënt? We maken constant de afweging: wat is in het belang van de cliënt?
Ik heb een zoon eens horen zeggen: ”Als ik zelf daar in dat bed lag, dan was de keuze niet moeilijk, maar nu moet ik voor mijn moeder beslissen en dat kan ik niet.” Gelukkig staat er een team om de naasten heen die helpen zo’n beslissing te nemen vanuit hun kennis en bekwaamheid.
Deze beslissingen zouden zoveel makkelijker zijn als iedereen een levenstestament maakt, op het moment dat je wilsbekwaam bent. Dan kunnen de beslissingen worden genomen vanuit de wensen van de cliënt. Daarom hier mijn oproep: denk er eens over na en leg dingen vast die je belangrijk vindt! Dat geeft de naasten veel verlichting in een toch al zware periode.