Geschreven door: Verpleegkundige Diana Bouwmeester
In 1975 ben ik begonnen als afdelingssecretaresse op een chirurgische afdeling in Veenendaal. En in 1977 was ik oud genoeg om de opleiding voor verpleegkundige te gaan doen. Wat is er in die 45 jaar allemaal veranderd? Te veel om op te noemen, maar ik zal uitleggen waarom ik met grote dankbaarheid terug kijk op die tijd.
Er was een behoorlijk streng regime. Doordat je verplicht was om in het zusterhuis te wonen en er een mentrix was aangesteld, was daar ook een behoorlijke controle. Vriendjes die langs de regenpijp omhoog klommen, werden bijna altijd betrapt. Herenbezoek moest uiterlijk 22.00 uur vertrokken zijn en zelfs je eigen moeder mocht niet blijven logeren. Je kamertje werd één keer per week gecontroleerd of het er wel netjes was en als er op woensdag een briefje in je postvak zat, wist je dat het niet aan de normen van de directrice voldeed. Dan was er nog een juffrouw in de eetzaal die alles in de gaten hield en verklikte aan de mentrix of de directrice, maar die straften we regelmatig met kinderachtige acties. Dat krijg je als je als een kleuter behandeld wordt. Dan smeerden we bijvoorbeeld de telefoon in de eetzaal met crème in en belden op en zeiden: ”Heb je het door, je hebt zalf aan je oor.” Ja, ja niet erg verheffend, maar wel veel gelachen in die tijd.
Wat er ook door ontstond was saamhorigheid. Als leerlingen vormden we een front tegen de strenge hoofdzusters en namen het altijd voor elkaar op als het nodig was. We hielpen elkaar en deden dingen voor elkaar als de ander iets moeilijk vond en overhoorden elkaar bij examens. Als we iets engs hadden beleefd, konden we bij elkaar slapen en we konden met acht man heel veel plezier hebben van 1 flesje wijn. Uit die tijd heb ik nog vriendinnen die zoveel voor me betekenen. Ik weet wat ik aan ze heb. Zij zullen me altijd de waarheid zeggen, ook als die misschien eens niet zo leuk is. Wat hebben we in die tijd samen gemopperd op die hoofdzuster die met een witte linnen handschoen over de plintjes ging om te kijken of je wel goed had schoon gemaakt. Of die nachtzuster die je de stuipen bezorgde door plotseling achter je op te duiken als je net stiekem een sigaretje stond te roken. Maar wat hebben we veel geleerd. Over het vak, maar ook vooral er voor elkaar te zijn, in goede en slechte tijden. Eigenlijk kregen we meteen een cursus sociale vaardigheden.
Ja, er is veel veranderd in die 45 jaar, maar dat het belangrijk is om er voor elkaar te zijn, is iets van alle tijden. Ik ben dankbaar voor alles wat ik heb geleerd en voor de kostbare vriendschappen die ik heb overgehouden uit die tijd.
