Geschreven door: Casemanagers dementie
Rouw. Dat is iets waar een casemanager dementie in haar werk dagelijks mee te maken heeft. Niet de rouw zoals we die allemaal wel kennen, dat iemand (plotseling) komt te overlijden. Nee, de soort rouw waar de casemanager dementie mee te maken heeft, is rouw bij leven. Levend verlies.
Naast dat mensen nog steeds partners of familie van elkaar zijn, zijn ze ineens ook mantelzorger. Hun partner of familielid gaat elke keer weer een stapje achteruit. Niet alleen lichamelijk, maar ook cognitief. Gesprekken voeren lukt steeds minder goed. De gesprekken worden oppervlakkiger. Het karakter van de persoon met dementie kan veranderen. Vaak krijgt het gedrag uiteindelijk ook iets kinderlijks.
De gesprekken worden oppervlakkiger. Het karakter van de persoon met dementie kan veranderen. Vaak krijgt het gedrag uiteindelijk ook iets kinderlijks.
De mantelzorger is steeds meer de steun en toeverlaat voor de persoon met dementie, de rots in de branding. De mantelzorger is de wandelende agenda, helpt herinneren, stuurt aan, zorgt voor afleiding, houdt alle ballen in het huishouden hoog. De persoon met dementie leeft nog, maar toch is die persoon niet meer je vader, moeder, partner, zus of broer. Tuurlijk, qua uiterlijk wel. Maar doordat het innerlijk verandert, spreken we van een levend verlies.
De casemanager dementie heeft met mantelzorgers regelmatig ook één op één gesprekken hierover. Eén van de vragen die dan meestal aan bod komt: ‘Hoe is het voor je om je partner of familielid zo te zien veranderen?’ Niet alle mantelzorgers vinden zo’n gesprek fijn. Sommige mantelzorgers zijn nog niet zo ver in hun rouwproces om naar de pijn toe te gaan die de ziekte met zich meebrengt.
Geen enkel proces is hetzelfde. Als casemanager bewegen we hierin mee en proberen we een spiegel voor te houden door verdiepende vragen te stellen. Het mooie aan het vak is dat je als casemanager heel dichtbij mag komen en mensen mag ondersteunen in een moeilijke periode. Een mooier vak bestaat er niet.
