Als gevolg van het coronavirus was er dit voorjaar wekenlang geen bezoek mogelijk op Opellalocaties. Dat zorgde voor veel verdriet bij bewoners, revalidanten, familieleden, andere naasten en vrijwilligers. Daarnaast zagen we ook bewoners van verpleeghuizen die tot rust kwamen. Bestuurder Kars Hazelaar vertelde in verschillende media dat Opella wil leren van de lessen uit de coronacrisis.
De indruk kan ontstaan dat je voorstander bent van geen bezoek op Opellalocaties of alleen tijdens bezoektijden. Is dat wat je voor ogen hebt?
“Het valt ons op dat we tijdens de lockdown bij sommige bewoners van onze verpleeghuizen minder agressie zagen en meer rust. Dat was natuurlijk niet bij iedereen het geval. Mensen mogen van Opella verwachten dat we niet voorbij gaan aan zo’n opvallendheid, maar erbij stil staan. Dat willen we samen doen met de cliëntenraad, de thuisraden en familie. De coronacrisis en geen of minder bezoek raakt ons namelijk allemaal. Voor iedereen geldt ook dat we voor het eerst in ons bestaan te maken hebben met deze situatie. Het is dus een gezamenlijke zoektocht wat we willen doen met wat we zien en leren tijdens de coronatijd. Dat doen we stap voor stap, want het coronavirus is nog niet voorbij. Daar moeten we ons van bewust zijn.”
Wat betekent dat dan in de praktijk? Wordt bezoek weer zoals het was?
“In de afgelopen jaren zijn we minder gaan vasthouden aan structuur en meer welzijn en sociaal contact voor onze bewoners voorop gaan stellen. Dat is een goede ontwikkeling geweest. Door de coronacrisis zijn we ons allemaal bewust geworden dat niet alles zomaar mogelijk is. Op 20 maart kon Opella niet anders dan de richtlijnen van de overheid volgen en bezoek was niet mogelijk. Zodra de mogelijkheid er was, hebben we weer bezoek toegelaten. Verpleeghuis Walraven van Opella was zelfs één van de 26 verpleeghuizen in Nederland die bij wijze van proef als eerste weer bezoek mocht ontvangen. Nu er weer ruimte is voor bezoek, moeten we misschien niet helemaal terug naar hoe het was. Hoe het dan wel moet, willen we gedegen aanpakken. Waarbij we vooral goed blijven kijken naar wat de mensen nodig hebben die bij ons wonen. Veiligheid én sociaal contact: we willen het allebei. Dus moeten we het gesprek voeren hoe we dat gaan doen. En de uitkomst kan per huisje of woning verschillend zijn.”
Hoe kijk je naar de rol van naasten en vrijwilligers op de locaties van Opella?
“We hebben de inzet en betrokkenheid van familie en vrijwilligers gemist. Zij zijn heel waardevol voor onze bewoners. Het is natuurlijk heel pijnlijk als bezoek niet mogelijk is. Dan mis je elkaar. Er is ook vaak een band tussen medewerkers en familieleden. Samen ontdek je wat belangrijk is voor een bewoner en wat betekenis geeft aan de dag. Dat samen optrekken in het belang van de bewoner willen we vasthouden. Alleen samen kun je ervoor zorgen dat iemand op een prettige manier kan leven en wonen.”
En wat is de rol van Opella?
“Mensen wonen bij ons in een verpleeghuis, omdat zorg thuis niet meer mogelijk is. Het blijft belangrijk om wonen bij Opella zoveel mogelijk als thuis te maken. De verpleeghuizen van Opella zijn ook expertisecentra voor mensen die intensieve zorg nodig hebben. Mensen mogen van ons verwachten dat we deskundig zijn en goed kijken naar wat er nodig is voor elke individuele bewoner. Daarbij betrekken we ook kennis van anderen. Diverse universiteiten deden en doen bijvoorbeeld onderzoek naar dementie en wat mensen met dementie in verschillende stadia van de ziekte nodig hebben. Of naar andere ziektebeelden en de ontwikkeling daarvan, waar verpleeghuisbewoners mee te maken kunnen hebben. Aan Opella de taak om daarvan te leren en bij elke individuele bewoner toe te passen wat nodig is. In overleg met (waar mogelijk) de bewoner zelf en familie.”